Γιάννης Ρίτσος, Παραπλανητικό

Η σιωπηλή αθωότητα της άγνοιας. Πόσες
διαδοχικές αναιρ΄σεις, σφαλερές διαισθήσεις.
κοιτούσες το βουνό, το ποτάμι, το σύννεφο.
τα ωραία κορίτσια χάθηκαν στον κήπο
πίσω από πανύψηλα χρυσάνθεμα. Η νύχτα
διαστέλλονταν πάνω απ' την πόλη. Κι εσύ
απόμεινες ασάλευτος μέσα στο διχασμό σου,
έχοντας μόνο σου άλλοθι ένα άστρο.

                                        Υπερώον, 1985